eerste post uit de filipiii

De eerste dag,
En de dag van vertrek, we vertrokken maandag 18 augustus. We namen afscheid van onze familie bij schiphol. En daar gingen we dan op naar Singapore! Op Singapore hadden we een tussenstop. Deze ging eigenlijk heel snel voorbij en toen vlogen we naar de Filippijnen. Voordat we in davao stopte hadden we een kleine tussenstop in Cebu, daar moesten we ongeveer drie kwartier wachten.
Daarna kwamen we aan in Davao, op het vliegveld kregen we allemaal papieren in onze hand gedrukt, wij wisten niet wat we daarmee moesten dus we hadden het maar in onze tas gedaan, later bleek dat we die dus moesten invullen. Toen we bij de douane kwamen moesten we die papieren alsnog invullen en hebben we onze koffers opgepikt. We werden gelijk omringt door mannen die ons wouden helpen met onze koffers, voor ons was dat nog een beetje onwennig en even schrikken. Maar toen we eenmaal naar buiten liepen zagen we Helen (hoofd zuster en onze begeleidster) en de chauffeur al staan. We gooiden de koffers achter in een busje en we konden er zelf net bij. Het busje had open ramen aan de achterkant, gelukkig hielp dat tegen de hitte. Onderweg zagen we voor onze eerste indruk de gekste dingen, busjes overladen aan mensen, die zelfs boven op het busje zaten. Iedereen die we tegen kwamen zwaaide naar ons. En wij natuurlijk terug zwaaien. We keken onze ogen uit. Overal fruitkraampjes langs de weg, en iedereen rijd van links naar rechts door elkaar.
Na ongeveer een uurtje kwamen we aan, we werden ontvangen op robillo’s verjaardag, we hadden ons voorgesteld aan iedereen en mochten gelijk mee eten, er lag een rood gebraden varken op tafel… dat was voor ons wel een beetje schrikken, voor de rest lag er rijst en een grote taart en nog een paar dingen, we hebben natuurlijk wel wat gegeten maar we hebben niet gelijk het varken aangesneden omdat we niet gewend waren hoe het eruit zag. We hebben wel een stukje van een soort cake geprobeerd, dat was een soort melk rijstepap cake, en watermeloen en rijst en kip gegeten. En we werden ook gelijk ontvangen met een biertje,(waar ik dan natuurlijk geen moeite mee heb) na wat gekletst te hebben met de hoofdverpleegkundige jacjac en dr. Robillo en dr. Tan hebben we gevraagd of we naar ons huisje mochten, we kwamen binnen en we zagen twee kamers met twee stapelbedden, en een woonkamer/keuken. En een wc met de douchekop er boven. Naast de wc stond een emmer, met een schepje erin, wat betekende dat we de wc zelf moesten doorspoelen, dat vonden we wel eventjes wennen haha.. Op elke muur was al geschreven, en de vloer was ook al wel een beetje stuk. Maar dat maakte me nu niet meer zo veel uit na zo’n lange reis, en nu naar die paar dagen dat ik dit schrijf ben ik er al wel aan gewent. We gingen even onze koffers uitpakken en de klamboe ophangen. We probeerde de elektriciteit uit maar die werkte niet, dus we konden geen telefoons opladen voor de wekker. En we hadden trouwens ook geen slot voor de voordeur. Maar we konden lekker slapen na een lange dag.


Toen we wakker werden was het ongeveer 10 uur, we zijn opgestaan en we zijn naar het ziekenhuis gelopen, dat is een klein stukje lopen. We hebben een gesprekje met Helen de hoofdverpleegkundige gehad. Ze heeft ons de do’s en don’t s verteld over de filipijnen, en we hebben een klein stukje van de planning doorgenomen. Daarna had ze ons aangeboden om naar Callinan te gaan. We gingen met duds (de chauffeur) mee naar Callinan, om even te pinnen en wat boodschapjes te halen voor in het huisje. Toen we onderweg waren kwamen we allemaal mensen tegen die weer tegen ons zwaaide. Als we uit het busje stapte voelde we ons net koningin Beatrix, iedereen keek ons aan en zwaaide naar ons. Toen we eenmaal bij de ncccc waren (de supermarkt) konden we daar pinnen en gelijk even boodschappen doen. Het hele winkel personeel zat ons aan te kijken en te lachen. Ze vinden het daar heel bijzonder om blanke meisjes te zien. Heel veel mensen riepen ook beautiful naar ons of sommige zelfs ‘sexy’ , we moesten hierom erg lachen. Toen we terug ‘thuis’ waren zijn we gaan avond eten, in de keuken. Er stond een grote pan rijst, en een groot kookstel met pannen erop met groente en vis. We mochten opscheppen en er was een speciale ruimte waar de studenten mochten eten. Iedereen die daar aan het eten was, de meeste verpleegsters en mensen die in het ziekenhuis werken waren heel aardig naar ons toe. Na het eten kregen we een rondleiding door het hele ziekenhuis. De onderafdeling heeft een IC afdeling, waar de mensen binnen komen als er iets ergs gebeurt. En de huisarts, daar moesten sommige mensen eerst heen voordat ze naar de IC mochten. Daarna liepen we door naar de ziekenhuis kamers. Er waren niet veel privé kamers. Dus voor ons was het even wennen, soms wel 6-7 mensen op 1 kamer. Daarna gingen we naar de boven verdieping en daar het zelfde, ook niet veel privé kamers. De aller-bovenste verdieping vonden wij het leukste, daar was de afdeling voor de kleine kindjes. We hebben veel mensen daar gesproken en zijn met veel mensen op de foto geweest. De moeders waren erg enthousiast om ons te zien en super aardig. We konden daar wel uren blijven. Daarna zijn we terug gegaan na het huisje en hebben lekker koud gedoucht en zijn gaan slapen.


Vandaag was onze eerste werkdag. Samen met Naomi heb ik op de IC gelopen. Toen we binnen kwamen in onze werkkleding zagen we gelijk in de kleine operatie kamer dat ze bezig waren met een hechting zetten. We mochten gelijk mee kijken, er was een man die een ongeluk had gehad toen die dronken op de scooter zat. Toen het gehecht was sprong die overeind en ging die weer. Het was voor ons heel gek om te zien dat de man geen pijn had. Daarna was er nog een hechting van een meneer bij zijn hand, hij had bijna twee vingers er af liggen, hij had ook een ongeluk gehad met kapmes. Het was een heftige bloeding en er moesten in allebei de vingers vier hechtingen. De man gaf geen kick. Het was voor ons heel interessant om te zien hoe het werd gehecht en de verdovingen werden gezet. We mochten echt heel dichtbij mee kijken. Nadat de man klaar was, was het erg rustig op de IC. Dus Naomi en ik gingen even bij de huisartsen post kijken en ondertussen zagen we iemand lopen met een vrouw in een rolstoel naar de ‘delivery room’ dus wij gingen gelijk vragen of we erbij mochten zijn. En gelukkig mocht het. De vrouw was ongeveer al 33 uur aan het wachten totdat ze kon bevallen, na een tijdje lukte het niet en er werd een tijd afgesproken voor wanneer ze een keizersnee zouden doen. maar gelukkig op het laatste moment lukte het toch, we hielden de hand vast van de vrouw en de man was er ook bij, voor de rest geen familie. We vonden het dus erg bijzonder om er bij te zijn, toen de vrouw eenmaal bijna aan het bevallen was mochten we ook echt mee kijken. Het was heel speciaal om te zien hoe het gebeurde, ik had het heel anders verwacht en ben blij dat we er bij mochten zijn. Gelukkig was de baby helemaal gezond. Na een tijdje toen we bij de baby waren gebleven zijn we gegaan en de baby en de moeder laten rusten. We hadden besloten om nog een cadeau te kopen voor haar.
Daarna hoorde we dat de elektricien er was om onze stroom te maken. We waren heel erg blij met een beetje stroom. Daarna zijn we nog even naar Callinan geweest om de nodige boodschappen te halen. Toen we op de boven afdeling kwamen waar de ‘beauty’ afdeling was. Kwam het winkelpersoneel bijna gillend op ons af, de vrouwen die daar werkte waren heel verbaasd om ons te zien, en zeiden dat we heel mooi waren en allemaal complimentjes. Terwijl hun juist hele mooie vrouwen zijn. We hebben een paar foto’s gemaakt en hebben een paar dingetjes gekocht.
Daarna zijn we bij de zo gehete ‘coffee shop’ een pizza gegeten, omdat we daar Wifi hadden, wat dus een beetje tegen viel toen we daar waren, de wifi deed het even niet. Maar we hadden wel een lekkere pizza op. En daarna zijn we nog eventjes bij de wifi in het ziekenhuis gaan zitten om te skypen en toen we thuis kwamen zat er een salamander op daily en mijn kamer. We wouden hem weg halen maar we zagen hem niet meer, toen ik naar buiten liep om te kijken of die door het raam was gekropen zagen we er heel veel zitten, en zo ook een hele grote kakkerlak. We gilde alles bij elkaar en hebben hem voorzichtig weg gehaald.

De volgende dag hebben we uitgeslapen. Onze eerste wasjes gewassen en het huisje schoongemaakt. We zijn eventjes met Jacjac ( ook een hoofdverpleegkundige) naar de SM geweest. Het is zo groot daar, je hebt t binnen een dagje no g niet gezien, en dat betekent veel shoppen! Wat ik natuurlijk helemaal niet erg vind! We hebben de eerste keer een kastje voor de wifi gekocht, zodat we wifi in het huisje hebben. En een filipijns simkaartje. We zijn met jacjac uit eten geweest. Daarna waren we weer terug gegaan naar het huisje, en hebben even het cadeautje opgepikt en zijn naar de moeder gegaan (de moeder waarbij we de bevalling hebben gezien) en we hebben het cadeautje gegeven, het is een gewoonte in de Filipijnen dat als je een cadeautje krijgt dat je het niet gelijk uit pakt. De moeder was heel verlegen en ook zij vond ons mooi, ook om onze blanke huid. Daarna zijn we weer onder de koude douche gesprongen en gaan slapen.

We werden weer wakker door de warmte, wat wij natuurlijk niet gewend zijn. Die dag zijn we naar ‘Vila Christina’ geweest. Dat is een fijn zwembad iets verder in de buurt, we zijn hier heen gegaan in een soort tuktuk, je betaalt ongeveer 28 peso per keer, en dat betekent dat het ongeveer 50 cent is voor 4 personen! Maar het is ook niet super ver weg. Toen we daar kwamen moesten we eerst een lang stuk lopen door de tuin, wat echt super mooi was. Toen we entree hadden betaalt en naar binnen liepen werden we gelijk naar een soort van tafel hoekje begeleid, wat in de schaduw was.. haha wij wouden natuurlijk in de zon liggen. We hadden dat uitgelegd en we konden in de zon liggen. De mensen hier zijn dat niet gewend omdat hun niet bruin willen worden. ( je ziet ook veel mensen op straat lopen met een paraplu als de zon schijnt met dezelfde reden) we hebben lekker in de zon gelegen en gezwommen, ook hebben we weer veel mooie foto’s gemaakt van de mooie tuin en omgeving daar.
Daarna zijn we even naar de winkel gegaan en nog wat dingen gehaald. ’s Avonds gingen we naar de coffeeshop, wat nu ondertussen onze vaste prik is, om daar een lekkere ‘frappe’ te drinken.

Een dag later zijn we weer naar de SM geweest, dit keer met ons 4e, omdat we wat dingen wouden shoppen en even kijken voor een massage. We moesten eerst met de tuktuk naar terminal 3, een soort centraal station, waar een busje staat.. haha, we namen de bus naar de SM. Wij dachten dat dit de verkeerde SM was, dus wij namen weer de taxi naar de andere SM. Het blijkt dus dat er hier heel veel SM’s zijn. We kwamen bij de andere aan en daar hebben we even geshopt bij forever21 en toen gingen we opzoek naar de Weight less center, waar Jacjac zei dat we daar de massage konden doen. toen we aan het zoeken waren bleek het dat we in de verkeerde SM zaten.. haha hebben wij weer. Dus we gingen met de taxi terug naar de andere SM. En zijn daar naar binnen gegaan en hebben daar de massage gehad en hebben even wat gegeten bij een restaurantje.
Toen we naar huis wouden gaan hebben we de ‘yeepni’ gepakt, een soort open busje waar iedereen in en uit kan stappen wanneer die wil. We dachten dat dit ongeveer een uurtje zou duren, omdat het een uur rijden is van Callinan naar de SM. Maar dit bleek dus iets langer te duren als verwacht.. haha we waren ongeveer al 2 uur onderweg en toen eindelijk waren we weer thuis.

Maandag was een relax dagje gehad. We hebben eventjes het huisje weer netjes gemaakt, en zijn daarna na de les van Jecjec geweest, ze wilde ons wat zinnetjes en woordjes leren in het Filipijns, zogenoemd; visaya. Het was best moeilijk, maar sommige woordjes gebruikte we al, zoals; ‘salamat’ dat betekend Dankjewel in het Filipijns.
Daarna zijn we weer terug gegaan, we hebben lekker gechillexed. Ondertussen zijn we weer ff naar de supermarkt geweest, het verbaast me hoe vaak je eigenlijk naar de supermarkt moet voor boodschappen, wat wel ‘vervelend’ is dat we niet veel tegelijk mee kunnen nemen omdat dat niet past in de tuktuk.. haha maar dat heeft ook wel weer iets, net zoals alles hier, alles heeft wel iets!
Het begon kei en kei hard te regenen, even voelde het weer als Nederland.. haha. Maar het leukste was nog dat onze stoep waar onze achter en voor deur is, stond het water heel hoog. Als we er in gingen staat stond het tot onze enkels, toen het gezakt was, zijn we weer eventjes gaan eten bij het ziekenhuis. En avonds even geskyped met ons pap en mam.

Dinsdag was de bedoeling dat we een rondleiding kregen bij een tehuis voor gehandicapte kinderen en een afkick kliniek. Dit ging eventjes niet door, omdat er een operatie was op de OK. Zo gaat dat wel vaker, als je iets afspreekt dat het dan op het laatste moment verandert word. We mochten een operatie zien van oude man van 73 die reuma had. Toen we naar de OK liepen mochten we een leuk pakje aan, een groene of blauwe broek en jasje, een mondkapje op en een netje over je haar. Dat is natuurlijk voor de hygiëne.
De man was zelf gelukkig niet zo breed, maar de tafel ook niet. Wij maakte ons zorgen dat die van de operatietafel zou vallen, omdat de tafel zo klein was. De man kreeg een hele lange spuit in zijn rug voor zijn verdoving. Daarna kreeg de man een snee bij zijn lies, daar gingen ze dingen onderzoeken. Door de operatie weet ik hoe verbrande spier ofzo ruikt, niet verrukkelijk enzo..Deze operatie was goed gelukt. Na de operatie stond er nog een operatie van dokter tan op de planning, deze ging niet meer door, wij weten ook niet waarom. Daarna gingen we lekker een pizza eten in de coffeeshop, en natuurlijk een frappe.

Vandaag gingen we dan echt echt kijken bij het tehuis voor gehandicapte kinderen. We kwamen bij het ziekenhuis aan, en Helen zei dat er een bevalling bezig was, dus we mochten nog even kijken. Toen we binnen kwamen was de vrouw al bezig. ondertussen dat de vrouw aan het bevallen was voelde ik mezelf een beetje duizelig, Gelukkig zag daily dat ik niet goed werd, en heeft me gered.. haha ik ben even op de grond gaan zitten en voelde me erna weer beter, toen de baby was geboren bleek haar nieuwe dochter helemaal gezond te zijn, daarna zijn ruth en ik even naar het huisje om wat suiker te halen om te eten. Daarna gingen we met z'n alle naar Helen en liepen met Helen weer richting ons huisje, en dan het paadje verder. We kwamen bij het huis, we zagen een groot tehuis. Daar wonen 6 kinderen met een beperking. Ze hebben een heel mooi groot huis, verder weet ik er nog niet veel over omdat we er morgen pas gaan werken. Na boodschappen te hebben gedaan hebben we een interview afgenomen bij de werknemers van het ziekenhuis. Dat hadden we als huiswerk van Jecjec’s les.
Nu ondertussen regent het heel hard en gaan we zo even wat eten en vroeg slapen want morgen begint onze eerste werkdag!


En alles wat ik nu schrijf, schrijf ik met een grote glimlach op mijn gezicht, omdat we al zo veel leuke dingen mee hebben gemaakt, en omdat ik heel dankbaar ben dat ik hier mag zijn! De dagen vliegen voorbij!

Xxxx