China town, medical mission and the health center!

Dinsdag 30 september

Een dagje werken in het ziekenhuis, Dail en ik werkte samen bij de OPD (huisartsenpost). Het was een erg rustige dag. Om 1 uur hadden we onze evaluatie met Helen. Een belangrijke evaluatie, omdat we de planning voor de laatste weken hadden besproken. Ook had ze een opdracht voor ons. We moeten 20 medicijnen toedienen, 10 infusen zetten of eruit halen, 3 injecties geven en 5 overige dingen en dat moeten we laten aftekenen door de verpleegkundige. In de middag hebben we nog gewerkt en zijn om 4 uur naar huis gegaan. Ik heb de tabel gemaakt en we zijn naar de winkel geweest voor onze dagelijkse boodschappen.

Woensdag
Een minder leuke dag want ik voelde me ochtends al niet fit.. maar toch ging ik het proberen.. Daily en ik werkte samen op de Emergency. We hebben even gewerkt maar ben daarna toch terug naar het huisje gegaan. Heb de hele dag geslapen, en rustig aan gedaan. Ik vond het wel super jammer dat ik thuis moest blijven. Maar het ging gewoon niet.. In de avond heb ik nog even met ons pap geskyped omdat die jarig was!

Donderdag ben ik gewoon weer gaan werken. Want ik vind het zonde om hier ziek te zijn. Ik heb de tabbellen uitgeprint voor de opdrachten. En heb aan de verpleegkundige uitgelegd dat we deze opdracht moesten doen en ze zou er rekening mee houden. Maar het was zo rustig die dag dat we nog niks konden aftekenen helaas.. volgende week beter.

Vrijdag stonden we om 7 uur al klaar om ons visum te verlengen en naar China town te gaan. Het was een stukje rijden naar de ambassade. En we moesten perse lange broek, dichte schoenen, en lange mouwen dragen, anders kwam je niet binnen.. wat natuurlijk super heet is hier! Toen we er eenmaal waren moesten we veel papieren invullen met persoonlijke informatie. Wat heel onduidelijk was allemaal.. maar toen we het eenmaal hadden ingeleverd duurde het heel lang totdat we het visum uiteindelijk kregen, en het was ook nog eens belachelijk duur.. maar het is wel noodzakelijk.. anders kom ik niet thuis haha.. daarna gingen we met Helen en de man van Helen naar een ‘optreden’ kijken van hun zoon. Een militaire oefening, dat was wel leuk om te zien, want veel jongens studenten waren in een militair pak. Daarna gingen we ergens lunchen in de buurt.
Op weg na China town, dat is een grote winkelstraat, met heel veel winkels en hele goedkope winkels. Wat ik natuurlijk heel leuk vind! We gingen kijken voor schoolspullen voor de kinderen bij de medical mission. We gingen een paar winkels af en kwamen uiteindelijk uit bij een Nccc. We hebben daar schriften, potloden, papier, puntenslijpers en een mapje gekocht. Alles moesten we 300 keer hebben dus het was wel even tellen voordat we alles genoeg hadden. Dit hebben we gekocht van het geld wat we in Nederland gedoneerd hebben gekregen. Om de kinderen bij de medical mission blij te maken! Daarna zijn we naar huis gereden en we waren allemaal heel moe, gelukkig hadden we weekend!
Zaterdag ben ik samen met Daily terug naar China town geweest, Ruth en Naomi gingen niet mee omdat ze daar niet zo van houden. Maar Daily en ik houden wel van goedkoop shoppen! We hebben wat souvenirtjes geshopt en ik heb ook waterschoentjes gehaald. Heel veel kinderen maar soms ook ouderen mensen kwamen naar ons toe om te vragen of we geld wouden geven.. dit vind ik soms wel heel moeilijk om te zeggen dat dat niet gaat.. het was zelf zo dat ik aan me arm werd getrokken en geknepen.. maar dan nog heb ik nee gezegd.. en dat was wel de druppel, ik vond het heel moeilijk maar de mensen die me aan me arm trekken en knijpen hebben minder de kans bij mij dan mensen die er niet om vragen. Later gingen Daily en ik naar de SM om daar samen te eten met Naomi en Ruth. Ook hebben we toen een bloeddruk meter gekocht voor Ma’am Fe. Dit hebben we gekocht van het geld wat we in Nederland gedoneerd hebben gekregen. We hebben een bloeddruk meter en een stethoscoop gekocht. Omdat we zelf hebben meegemaakt dat ze dit hard nodig hebben!

Zondag zijn Daily en ik naar de souvenirs shops gegaan. We hebben wat gegeten in de buurt, voor te lunchen. En zijn daarna nog wat wezen shoppen. Het klinkt alsof we heel veel shoppen.. dat is ook zo, maar het kost ook veel tijd om iedere keer ergens te komen. Het is bijvoorbeeld een uur rijden naar Davao, en daar kun je pas shoppen. Avonds zijn we wezen uit eten bij de Bonte koe, het Nederlandse restaurant . De eigenaar kwam natuurlijk weer even kletsen en zijn daarna naar huis gegaan met de taxi.

Maandag was een vakantie dag hier in de Filippijnen, dus we hadden een dagje vrij. Deze dag hebben we uitgeslapen en hebben we de mapjes ingepakt voor de medical mission. Het was best veel werk, maar wel leuk om te doen! overal zaten prijsstickertjes op, die moesten we er natuurlijk af halen. We hadden in ieder mapje een potlood zitten en een puntenslijper, een pakketje met papiertjes, en een schriftje. En dan op het einde nog een keer voor de zekerheid tellen en ja, we hadden er 300!

Dinsdag was het de dag van de medical mission, doods kwam met het busje bij ons huisje rijden, om natuurlijk alle dozen er in te doen. Er stonden ook allemaal grote pannen met eten in het busje. We liepen mee naar voren, ( bij het ziekenhuis) en we zagen dat Helen, de kok Jojo, de dokter, en een paar andere verpleegkundige ook mee gingen. Eenmaal alles ingeladen, en daar gingen we! Op naar de bergen. Het was lang rijden, en onderweg kwamen we de gekste dingen tegen. Een vrachtwagen die om lag met overal knoflook er omheen, en zo nog een paar ongelukken. Dat was best akelig om te zien omdat je zelf ook over de weg reed. Op een gegeven moment werd het ook mistig en was het best gevaarlijk om te rijden. Eenmaal boven op de berg bleek het best koud te zijn, net zoals in Nederland eigenlijk. Wat wij gewend zijn, maar natuurlijk niet met alleen een hemdje aan. Wij hadden daar niet op gerekend. Maar het was ook niet tegen ons verteld..
Het was een oude grote basketbal hal, de hal was open, zonder muren enz. De hal was naast een school. Er stond een tafel in het midden en daar hebben we alle medicijnen opgelegd en de overige dozen onder de tafel. Jojo de kok had de pannen eten ook uit het busje gehaald en daar neer gezet. Op een gegeven moment kwamen de eerste mensen al. Voor ons was het even wennen, omdat dit de eerste keer was dat we dit mee maakte. De mensen stonden in een rij, voor de dokter. Hier werden ze gewogen en de vitale functies gemeten. Als de mensen klachten hadden legden ze dit uit aan de dokter. De dokter schreef medicijnen voor die Helen pakte, en ik mocht ze aan de mensen geven en uitleggen hoeveel keer ze het per dag moesten nemen. De meeste medicijnen waren voor kinderen en soms kwam er een moeder voor 5 kinderen. Ook werd er ondertussen eten uit gedeeld. Wat prachtig was om te zien, de kinderen en ouders etend van een bord met veel eten erop. Dat de hongerige magen weer zijn gevuld. Het gaf me een heel goed gevoel om dat te zien, en ook om te zien dat de ouders blij waren met de medicijnen die we hebben gegeven. Toen de rij ophield hebben we aan Helen gevraagd wanneer we onze mapjes mochten uitdelen. Maar helen had overlegd en er waren deze keer niet zo veel kinderen die bij die school hoorde waar het ziekenhuis altijd aan doneert. Dus we mochten maar twee mapjes uitdelen, de kinderen waren heel verbaasd en leken het niet te snappen. Wat heel schattig was natuurlijk. Uiteindelijk zag je wel hoe blij de kinderen waren ermee. Ook veel kinderen waren aan het spelen met de bordjes waar ze het eten op hadden gehad. De kinderen hier kunnen met heel veel kleine dingen heel goed spelen. Later toen we klaar waren hebben we het busje weer ingeladen met de overgebleven medicijnen. En zijn we naar een huis gegaan en hebben daar wat gegeten. Dat was de rustplek van het personeel uit het ziekenhuis. Daar was het ook nog heel koud, en we konden bijna niet geloven dat het beneden aan de berg weer heerlijk warm was. Later zijn we naar huis gereden, en ja het was echt zo, beneden aan de berg was het weer lekker warm. Toen we bij het ziekenhuis aankwamen was het ongeveer half 6, daarna moesten we nog naar de SM om onze reis naar Boracay te boeken. We gingen met een taxi en hebben daar de vliegticket en het hotel geboekt. Zijn erna even wat gaan eten en zijn weer terug gegaan met de taxi, we waren kapot toen we thuis kwamen en zijn gelijk gaan slapen!
Rond 8 uur ochtends gingen we naar het health center. Samen met Helen en een andere verpleegkundige. We kwamen binnen en overal zaten moeders met kinderen/baby’s. We mochten naar een kamertje waar de injecties werden gegeven. We mochten om de beurt een injectie geven. Daarna ieder 3 achter elkaar, daily en ik zijn ondertussen naar buiten gelopen om even rond te kijken. Er was een tafeltje buiten waar de kinderen gewogen werden en gemeten. We mochten de gegevens van de baby’s opschrijven en moesten kijken of ze een gezond gewicht hadden. De meeste hadden gelukkig wel een gezond gewicht. Later gingen Daily en ik injecteren. Intramusculair en Subcutaan, een injectie in de spieren en een injectie onder de huid. Dit vond ik erg leuk om te doen! in het begin was het wel heel zielig voor de baby’s omdat ze snel begonnen te huilen. Ook moesten we druppels toedienen in de mond. Alle baby’s waren wel heel schattig! Later toen iedereen was geïnjecteerd, zijn we wezen lunchen bij het kraampje wat van Helen zelf was. Ze heeft sinds kort haar eigen winkeltje en haar eigen kraampje om te eten. Later zijn we terug gegaan naar het ziekenhuis. Daarna zijn we naar de SM geweest om daar de voucher op te halen.

De tijd vliegt voorbij, deze week nog in het ziekenhuis werken, en volgende week nog een medical mission om de overige schoolspullen uit te delen en werken in het ziekenhuis. Die week erna een midweek naar Boracay en daarna is onze laatste week hier, met onze barbecue poolparty!
There is more fun in the Philipines!

Xxxx